Tegen achten vertrokken we richting Molinaseca om er samen met Mir te ontbijten. Bij het passeren van Molinaseca waren we zeer blij dat we er niet overnacht hadden. Zatte jongeren kwamen ons bij het binnenrijden al tegemoet. Omdat de meeste zaken gesloten waren, besloten we verder te rijden en in Ponferrada te ontbijten. Het was wel het duurste ontbijt van de ganse reis, maar het was tenminste rustig en proper zitten. De kans hiertoe leek me zeer klein in Molinaseca.
Pete herinnerde zich dat de doortocht door Ponferrada vorige keer een moeilijke bevalling was geweest en vroeg daarom de weg aan een bakker op ronde. De warme bakker zei dat hij ons met zijn camionette zou voorrijden en dat we hem maar moesten volgen. En snel dat we doorheen Ponferrada gegidst werden, ongelooflijk! Zal een schoon zicht geweest zijn, 3 fietsers achter een bakkersauto.
Omdat het zo vlot verliep, belden we Mir met de boodschap dat we niet in Cacabellos stopten, maar verder reden richting Villafranca del Bierzo. Nog geen 10 minuten later veranderde het weer: tegenwind en regen werden ons deel. Daarnaast bleek dat we de afstand tot Villafranca wat verkeerd ingeschat hadden met een verkleumde aankomst als gevolg. We warmden ons even op in een café.
We verlieten Villafranca via de kloosterkerk Santa Maria de Cluny en de brug over de Rio Burbia. Ondertussen was het gestopt met regenen. Rijdend door een groen, smal dal, begonnen we aan de 30km lange klim naar Cebreiro. Het was een drukke weg die regelmatig gekruist werd door een snelweg, de een keer links, de andere keer rechts van ons. Soms bevond hij zich boven ons en soms diep onder ons.
Tot Ruitilan viel de klim best mee en omdat we toch voor op schema zaten, dronken we er iets. Bij het vertrek liep het echter mis: Pete’s ketting brak. Omdat het gereedschap dat we bijhadden niet voldeed, werd Mir opgebeld. In de auto lag een fietskoffer met de nodige wisselstukken. De ketting werd gemaakt en we vertrokken voor de laatste kilometers richting Pedrafita.
De klim werd pittiger en na een vijftal km begon het weer te regenen. Spijtig genoeg lagen onze regenjassen in de auto. Mir had gezegd dat ze in één van de volgende dorpjes zou stoppen als het weer slechter werd, dus lang zouden we niet moeten wachten op onze regenjassen. We passeerden dorp na dorp, maar helaas geen Mir. Zeiknat en stijf bevroren zagen we even voor Pedrafita, Mir terug. Nietsvermoedend stapte ze uit de auto om van haar doorweekte metgezellen een foto te maken!!
We waren blij dat we eindelijk de hostal bereikt hadden. Ondanks de mindere kamers en de gemeenschappelijke badkamer, waren we toch blij dat Pete gisteren deze hostal had vastgelegd. Anders hadden we nu in de gietende regen en ijzige kou de tent mogen opzetten.
Het warme bad deed ons deugd en warm ingeduffeld vertrokken we met de auto naar Cebreiro(1240m), een klein bergdorpje met een twintigtal huisjes, een hostal en een mooi kerkje. De huisjes, Pallozas genaamd, waren op Keltische wijze gebouwd. Ze vielen op door hun ovale vorm en rieten, half in de grond gegraven dak. Hierdoor waren ze goed bestand tegen de gierende wind en sneeuwstormen. We besloten ons in een Palloza tegoed te doen aan heerlijke menu del dia. De Keltische muziek, de nodige flessen wijn en het geprevel aan de tafel langs ons deden de koude van de dag vergeten en in opperste beste stemming vertrokken we naar het kerkje. Het werd een geanimeerde viering met de priester in de hoofdrol. Halverwege werden de pelgrims al opgeroepen om rond het altaar plaats te nemen en uit volle borst mee te zingen: O Cebreiro, O Cebreiro…. Nog nagenietend van de mooie viering begaven we ons terug naar onze hostal.
Pete herinnerde zich dat de doortocht door Ponferrada vorige keer een moeilijke bevalling was geweest en vroeg daarom de weg aan een bakker op ronde. De warme bakker zei dat hij ons met zijn camionette zou voorrijden en dat we hem maar moesten volgen. En snel dat we doorheen Ponferrada gegidst werden, ongelooflijk! Zal een schoon zicht geweest zijn, 3 fietsers achter een bakkersauto.
Omdat het zo vlot verliep, belden we Mir met de boodschap dat we niet in Cacabellos stopten, maar verder reden richting Villafranca del Bierzo. Nog geen 10 minuten later veranderde het weer: tegenwind en regen werden ons deel. Daarnaast bleek dat we de afstand tot Villafranca wat verkeerd ingeschat hadden met een verkleumde aankomst als gevolg. We warmden ons even op in een café.
We verlieten Villafranca via de kloosterkerk Santa Maria de Cluny en de brug over de Rio Burbia. Ondertussen was het gestopt met regenen. Rijdend door een groen, smal dal, begonnen we aan de 30km lange klim naar Cebreiro. Het was een drukke weg die regelmatig gekruist werd door een snelweg, de een keer links, de andere keer rechts van ons. Soms bevond hij zich boven ons en soms diep onder ons.
Tot Ruitilan viel de klim best mee en omdat we toch voor op schema zaten, dronken we er iets. Bij het vertrek liep het echter mis: Pete’s ketting brak. Omdat het gereedschap dat we bijhadden niet voldeed, werd Mir opgebeld. In de auto lag een fietskoffer met de nodige wisselstukken. De ketting werd gemaakt en we vertrokken voor de laatste kilometers richting Pedrafita.
De klim werd pittiger en na een vijftal km begon het weer te regenen. Spijtig genoeg lagen onze regenjassen in de auto. Mir had gezegd dat ze in één van de volgende dorpjes zou stoppen als het weer slechter werd, dus lang zouden we niet moeten wachten op onze regenjassen. We passeerden dorp na dorp, maar helaas geen Mir. Zeiknat en stijf bevroren zagen we even voor Pedrafita, Mir terug. Nietsvermoedend stapte ze uit de auto om van haar doorweekte metgezellen een foto te maken!!
We waren blij dat we eindelijk de hostal bereikt hadden. Ondanks de mindere kamers en de gemeenschappelijke badkamer, waren we toch blij dat Pete gisteren deze hostal had vastgelegd. Anders hadden we nu in de gietende regen en ijzige kou de tent mogen opzetten.
Het warme bad deed ons deugd en warm ingeduffeld vertrokken we met de auto naar Cebreiro(1240m), een klein bergdorpje met een twintigtal huisjes, een hostal en een mooi kerkje. De huisjes, Pallozas genaamd, waren op Keltische wijze gebouwd. Ze vielen op door hun ovale vorm en rieten, half in de grond gegraven dak. Hierdoor waren ze goed bestand tegen de gierende wind en sneeuwstormen. We besloten ons in een Palloza tegoed te doen aan heerlijke menu del dia. De Keltische muziek, de nodige flessen wijn en het geprevel aan de tafel langs ons deden de koude van de dag vergeten en in opperste beste stemming vertrokken we naar het kerkje. Het werd een geanimeerde viering met de priester in de hoofdrol. Halverwege werden de pelgrims al opgeroepen om rond het altaar plaats te nemen en uit volle borst mee te zingen: O Cebreiro, O Cebreiro…. Nog nagenietend van de mooie viering begaven we ons terug naar onze hostal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten