Mist en regen, dat zag ik toen ik ’s morgens uit het raam van onze kamer keek. Met een temperatuur van 7 graden begonnen we aan de klim naar Cebreiro. De mist was zeer dicht en met veel moeite vonden we het dorpje terug.
Na ontbeten te hebben in Cebreiro volgden er nog 2 beklimmingen. Eerst was er een korte klim van 7% tot de Alto San Roque. In de dichte mist doemde hier een groot monument van een overstekende pelgrim op. Daarna kwam er nog een klim van 8% naar het hoogste punt, de Alto de Poio(1335m).
Er volgde nu een mooie en snelle afdaling van een 12tal km richting Triacastela. Door het slechte wegdek en de vele haarspeldbochten was er redelijk wat remwerk vereist. In volle afdaling kwam Pete plots langs mij rijden en deelde mee dat er wat met zijn zadel was. Het zadel was blijkbaar gebroken en kon niet meer gemaakt worden. Een aangeslagen Pete reed nog even verder, maar belde uiteindelijk Mir op met de vraag hem te depanneren. Terwijl Dorien en ik verder fietsten, reden Pete en Mir naar Sarria, op zoek naar een fietsenmaker.
In Samos stopten we even aan het enorme Monasterio San Julian. Het klooster, in 1951 deels afgebrand en terug opgebouwd, zou het grootste klooster van Spanje zijn. We haalden er onze stempel en reden verder naar Sarria.
Na veel dalen, maar regelmatig ook een stevige klim, kwamen we in Sarria aan. Het was er druk en met zijn vele flatgebouwen gaf het helemaal geen Spaanse indruk. Met de nodige instructies vonden we Pete en Mir terug aan de fietsenwinkel. Omdat Pete’s fiets nog niet klaar was, picknickten we op een naburig grasveldje. Een half uurtje later was de fiets voorzien van een nieuw zadel en een recht achterwiel.
Het zonnetje was er ondertussen doorgekomen en vol goede moed vatten we de laatste 25km naar Portomarin aan. De eerste 5km stond er nog een stevige klim op het programma, maar daarna was het hoofdzakelijk bergaf. Over een lange brug reden we het nieuwe Portomarin binnen. Door de bouw van een stuwdam, was het oude Portomarin volledig ondergelopen. Het nieuwe Portomarin werd in de jaren 60 gebouwd op een hoger gelegen plaats in de buurt. Met de grootste zorg werden de belangrijkste gebouwen steen voor steen afgebroken, waarna men ze hogerop terug in elkaar zette.
Langs een smalle weg bereikten we de rudimentaire en bijna verlaten camping. Mir heette er ons in het gezelschap van wat honden en een kudde paarden welkom. Op aanraden van Pete en na de nodige uitleg van de patron reserveerden we er vier menu del dias. Wat we voorgeschoteld kregen, overtrof alle verwachtingen. Het begon met een heerlijke spinaziesoep met stukjes aardappel en witte bonen. Daarna volgde het hoofdgerecht: gestoofde ribbekes met frieten. Normaal niet mijn favoriet, maar het was ongelooflijk lekker en veel!! De eerste kom was nog niet op of de kok bracht ons al een tweede. Na het dessert, kregen we nog een digestief. Mir genoot er met volle teugen van.
Na ontbeten te hebben in Cebreiro volgden er nog 2 beklimmingen. Eerst was er een korte klim van 7% tot de Alto San Roque. In de dichte mist doemde hier een groot monument van een overstekende pelgrim op. Daarna kwam er nog een klim van 8% naar het hoogste punt, de Alto de Poio(1335m).
Er volgde nu een mooie en snelle afdaling van een 12tal km richting Triacastela. Door het slechte wegdek en de vele haarspeldbochten was er redelijk wat remwerk vereist. In volle afdaling kwam Pete plots langs mij rijden en deelde mee dat er wat met zijn zadel was. Het zadel was blijkbaar gebroken en kon niet meer gemaakt worden. Een aangeslagen Pete reed nog even verder, maar belde uiteindelijk Mir op met de vraag hem te depanneren. Terwijl Dorien en ik verder fietsten, reden Pete en Mir naar Sarria, op zoek naar een fietsenmaker.
In Samos stopten we even aan het enorme Monasterio San Julian. Het klooster, in 1951 deels afgebrand en terug opgebouwd, zou het grootste klooster van Spanje zijn. We haalden er onze stempel en reden verder naar Sarria.
Na veel dalen, maar regelmatig ook een stevige klim, kwamen we in Sarria aan. Het was er druk en met zijn vele flatgebouwen gaf het helemaal geen Spaanse indruk. Met de nodige instructies vonden we Pete en Mir terug aan de fietsenwinkel. Omdat Pete’s fiets nog niet klaar was, picknickten we op een naburig grasveldje. Een half uurtje later was de fiets voorzien van een nieuw zadel en een recht achterwiel.
Het zonnetje was er ondertussen doorgekomen en vol goede moed vatten we de laatste 25km naar Portomarin aan. De eerste 5km stond er nog een stevige klim op het programma, maar daarna was het hoofdzakelijk bergaf. Over een lange brug reden we het nieuwe Portomarin binnen. Door de bouw van een stuwdam, was het oude Portomarin volledig ondergelopen. Het nieuwe Portomarin werd in de jaren 60 gebouwd op een hoger gelegen plaats in de buurt. Met de grootste zorg werden de belangrijkste gebouwen steen voor steen afgebroken, waarna men ze hogerop terug in elkaar zette.
Langs een smalle weg bereikten we de rudimentaire en bijna verlaten camping. Mir heette er ons in het gezelschap van wat honden en een kudde paarden welkom. Op aanraden van Pete en na de nodige uitleg van de patron reserveerden we er vier menu del dias. Wat we voorgeschoteld kregen, overtrof alle verwachtingen. Het begon met een heerlijke spinaziesoep met stukjes aardappel en witte bonen. Daarna volgde het hoofdgerecht: gestoofde ribbekes met frieten. Normaal niet mijn favoriet, maar het was ongelooflijk lekker en veel!! De eerste kom was nog niet op of de kok bracht ons al een tweede. Na het dessert, kregen we nog een digestief. Mir genoot er met volle teugen van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten