We vertrokken voor weer een lange rit door de Meseta. In tegenstelling tot gisteren zat de wind volledig tegen. Om het met de woorden van Vermaelen Projects te zeggen: Een wereld van verschil…
We besloten het drukke Léon te vermijden en reden via Mansilla de Las Mulas en Valdevimbre naar Hospital de Orbigo. Het werd een saaie eindeloze rit, die enkel door het middageten en een terrasje in een godvergeten gat werd onderbroken. Stoelen en tafels mochten we er trouwens zelf zetten! Voor Pete trouwens de ideale plaats om naar toilet te gaan, ware het niet dat het venster ervan uitgaf op ons ‘gezellig’ terrasje.
Vermoeid door de tegenwind besloten we na 80km af te wijken van de oorspronkelijke route. We namen een keienweg en na 12km stenen ontwijken bereikten we eindelijk Hospital de Orbigo. Langs een prachtige brug reden we het centrum binnen. De historische brug van Romeinse oorsprong was ruim 200 meter lang en voorzien van 18 stenen bogen.
Mir had ondertussen al een plaatsje op de camping geregeld. Er was weer veel volk, maar de drukte van de vorige camping was er gelukkig niet. Het opzetten van de tent liet ik over aan de anderen. Het vele kopwerk en de ‘mottige’ wind hadden veel energie gevergd. Een frisse cola en een snickers deden evenwel wonderen en binnen de kortste keren was ik terug de oude.
In onze zoektocht naar avondeten belandden we in een café/restaurant aan de overkant van de brug. Pete vroeg wat we er konden eten en vanaf hoe laat de keuken open was. De menu stond ons aan. Blij dat ze nog eens volk had, belde de bazin haar kokkin op met de vraag of ze binnen een half uurtje kon komen. Om de tijd te doden, dronken we er iets op een geïmproviseerd terrasje en speelden wat kaart. En inderdaad, binnen het half uur arriveerde de kokkin en ze maakte een zeer lekkere menu voor ons.
Om het eten wat te laten zakken, kuierden we nog even door het centrum, waarna we onze tent weer opzochten. Voor de tweede avond op rij wachtte er ons een verrassing van formaat. Even dachten we dat we ons op het Djemaa El Fna-plein in Marrakech bevonden. De Spanjaarden waren aan hun avondeten begonnen, met een drukte van jewelste als gevolg. Van alle kanten kwamen de barbecuegeuren ons tegemoet. Inslaappillen, oordoppen en wat extra wijn waren de oplossing om de slaap te vatten!!
We besloten het drukke Léon te vermijden en reden via Mansilla de Las Mulas en Valdevimbre naar Hospital de Orbigo. Het werd een saaie eindeloze rit, die enkel door het middageten en een terrasje in een godvergeten gat werd onderbroken. Stoelen en tafels mochten we er trouwens zelf zetten! Voor Pete trouwens de ideale plaats om naar toilet te gaan, ware het niet dat het venster ervan uitgaf op ons ‘gezellig’ terrasje.
Vermoeid door de tegenwind besloten we na 80km af te wijken van de oorspronkelijke route. We namen een keienweg en na 12km stenen ontwijken bereikten we eindelijk Hospital de Orbigo. Langs een prachtige brug reden we het centrum binnen. De historische brug van Romeinse oorsprong was ruim 200 meter lang en voorzien van 18 stenen bogen.
Mir had ondertussen al een plaatsje op de camping geregeld. Er was weer veel volk, maar de drukte van de vorige camping was er gelukkig niet. Het opzetten van de tent liet ik over aan de anderen. Het vele kopwerk en de ‘mottige’ wind hadden veel energie gevergd. Een frisse cola en een snickers deden evenwel wonderen en binnen de kortste keren was ik terug de oude.
In onze zoektocht naar avondeten belandden we in een café/restaurant aan de overkant van de brug. Pete vroeg wat we er konden eten en vanaf hoe laat de keuken open was. De menu stond ons aan. Blij dat ze nog eens volk had, belde de bazin haar kokkin op met de vraag of ze binnen een half uurtje kon komen. Om de tijd te doden, dronken we er iets op een geïmproviseerd terrasje en speelden wat kaart. En inderdaad, binnen het half uur arriveerde de kokkin en ze maakte een zeer lekkere menu voor ons.
Om het eten wat te laten zakken, kuierden we nog even door het centrum, waarna we onze tent weer opzochten. Voor de tweede avond op rij wachtte er ons een verrassing van formaat. Even dachten we dat we ons op het Djemaa El Fna-plein in Marrakech bevonden. De Spanjaarden waren aan hun avondeten begonnen, met een drukte van jewelste als gevolg. Van alle kanten kwamen de barbecuegeuren ons tegemoet. Inslaappillen, oordoppen en wat extra wijn waren de oplossing om de slaap te vatten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten